"Het vrouwelijk lichaam is nooit goed genoeg"

“Dikzak”, “vetzak”, “je hebt een aardige batterij (kont)”, “je bent weer flink aangekomen, hè”. Het waren allemaal dingen die ik zo ongeveer dagelijks wel eens hoorde, voornamelijk van mijn familie.

Vaak heb ik gedacht om gewoon niets meer te eten. Echt helemaal niets. Ik dacht dan: “Als ik straks anorexia heb, dan komt het door jullie!” Hmm.. stomme en debiele gedachte natuurlijk. Plus, ik vond mezelf niet eens zo dik als dat mensen me beweerde.

Maar ondanks dat ik mezelf niet eens heel dik vond, was ik toch jaren onzeker over mijn lichaam. Dit begon eigenlijk toen ik in de puberteit kwam, ik was dus een jaar of 12/13. Duh, bij welk meisje niet?

Ik gaf vaak andere dingen de schuld dan mezelf. Zo riep ik bijvoorbeeld vaak dat ik er nou eenmaal de aanleg voor heb, of dat ik klein ben (1.63) en je daardoor eerder dik lijkt. Het is misschien ook wel zo, want als ik 1.73 geweest zou zijn, had mijn vet zich veel meer verspreid. Maar dat is nou eenmaal niet zo. En daarbij, waarschijnlijk was ik dan nóg meer gaan eten, waardoor ik er uiteindelijk het zelfde uit zou zien als met mijn lengte van 1.63.

"Een foto van mij als 12 jarige, als diehard puber"

Er zijn veel verschillende diëten die ik gevolgd heb. En met veel, bedoel ik ook echt ieder dieet wat je je kan bedenken…

Weightwatchers, Sonja Bakker, koolhydraatarm dieet, eiwitrijk dieet, shake dieet van zo wel Herbalife als gewoon shakes van het Kruidvat, detoxen, 90 dagen dieet etc. En ik mij constant maar afvragen hoe ik aan mijn enorme buikklachten kwam..

Tot dat Fajah Lourens een dieet boek naar buiten bracht, genaamd Killerbody, en een vriendin van mij dat boek kocht. Helaas had zij er uiteindelijk niet heel veel mee en vond ze niet alles lekker wat in het boek stond, dus besloot ze het boek te gaan verkopen. Ik zag dit en wilde dit direct hebben, ondanks dat ik al zó veel geprobeerd had en nog steeds ben ik onwijs blij dat ik dat boek overgekocht had van haar.

Op 22 oktober 2016 begon ik met het boek. Het is een heel mooi boek waar je veel motivatie uit haalt. Het is geen standaard boek met alleen maar gerechten en schema’s er in. Nee, er staan ook veel verhalen in van mensen die het dieet al gevolgd hadden. Ook Fajah Lourens had er een heel verhaal in geschreven wat mij ontzettend inspireerde.

En ineens lukte het.. volgens mijn moeder vaak iets té perfectionistisch. Ik woog namelijk letterlijk ieder dingetje af en als er stond dat ik een halve appel mocht eten, at ik ook echt maar een halve appel, hoe veel verspilling het ook was om die andere helft weg te gooien. Ik at geen gram te veel en geen gram te weinig. Ik moet toegeven dat ik, nu ik er achteraf over na denk, er wel enorm in doorsloeg. Geen gram te veel en geen gram te weinig is wel heel overdreven en ook stond ik letterlijk iedere dag ’s ochtends én ’s avonds op de weegschaal om te kijken of er al wat af was. Soms werd ik dus teleurgesteld en soms werd ik er heel blij van.

Ook kon ik heel goed van andere dingen afblijven, buiten wat ik mocht eten.

Het trotste was ik op de momenten dat ik op school zat en zelfs toen van al het lekkers af kon blijven. Mijn vriendinnen en ik kochten namelijk zo wat iedere dag dingen uit de kantine of gingen naar de supermarkt tegenover de school. Maar ook dit was dus voorbij en ik hield het maanden vol.

Het gekke er aan was dat ik eerst vaak ‘dikzak’ genoemd werd en er nu ineens gezegd werd: “zou je er niet mee stoppen? Je wordt echt te dun” Te dun??  Meen je dit? Ik wilde nog dunner. Je kan het niet maken om mij eerst dik te noemen en nu ineens te zeggen dat ik te dun word.

Toen ik begon woog ik 68 kg en begin januari 2017 woog ik 59,5 kg. Perfect.. minder wilde ik echt niet gaan wegen. Tussendoor was natuurlijk ook kerst, oud en nieuw en was mijn beste vriendin jarig. Ik moet toegeven dat ik me toen voor het eerst weer gewoon liet gaan. Ik lette totaal niet op wat ik at of dronk tijdens die dagen, ik ging mijn gang gewoon en was ook geen gram aangekomen na deze dagen. Dat was een goed teken.

Tussendoor maakte ik vaak foto’s zodat ik kon zien hoe mijn lichaam veranderde. Je zag duidelijk verschil! De mensen die mij dus complimenten gaven, logen niet. Vooral toen ik foto’s zag van oudjaarsdag, in een hele strakke lange jurk. Ja, de vele complimenten maakte mij enorm gelukkig.

"Omdat ik zo veel afgevallen was, besloot ik een fotoshoot te doen bij Sandra Fotografie, in Hoogerheide" 

https://www.sandrawesenbeek-fotografie.com

Tot ik in januari 2017 een vriend kreeg die mij vanaf dag één heel erg gelukkig maakte en ik merkte al snel dat ik weer meer ging eten. Dat doe ik namelijk wanneer ik heel gelukkig word, eten.

Eén jaar later (2018) was ik al weer terug bij af, er was weer tien kilo bij en ik was weer zo onzeker. Shoppen lukte niet meer, foto’s maken vond ik verschrikkelijk en wanneer ik er mooi uit wilde zien lukte dat niet.

Veel mensen om mij heen gaven de schuld aan het boek van Fajah, omdat dat boek mij uitgehongerd zou hebben en alles er nu binnen 3 tellen weer aan kwam. Ik ben het daar absoluut niet mee eens. Het killerbody boek was een heel goed boek voor mij en heeft mij enorm geholpen. Het hongerde mij niet uit, dat slaat werkelijk nergens op. De eerste maand mag je niet super veel eten, dat klopt. Maar daarna ga je steeds meer eten, zodat je je steeds meer voorbereidt op het behouden van je behaalde gewicht. Ik kan er dan ook niet tegen dat mensen het boek negatief beschrijven, het heeft mij namelijk echt geholpen en mijn ogen geopend.

Waarom ben ik dan ineens tien kilo aangekomen vragen mensen mij. Nou, omdat ik van de hak op de tak ga. Ik geef niet op om mijn doel te behalen, maar wanneer ik eenmaal ga eten, dan ga ik ook écht los met eten. Wanneer ik naar de winkel ga haal ik niet één zak chips of één pak koekjes. Nee, ik koop 3 zakken chips, 5 zakken snoep en 3 pakken koekjes wat ik ook echt binnen één week op eet. DAAR ging het mis, niet bij het boek, maar echt bij mezelf.

Natuurlijk baal ik daar van, dat ik het niet heb kunnen behouden. En natuurlijk ben ik het afgelopen jaar veel onzeker geweest. Mensen om mij heen moesten weer constant aanhoren hoe dik ik mezelf vond en dat ik geen kleren had om aan te doen, ze werden gek van mij.

"Deze foto is genomen in juli 2018. Ik weet nog goed dat ik ontzettend tegen mijn vriend zat te zeuren om de kleine vetkwabbetjes op mijn rug. Ik was dan ook uren bezig om een App te vinden op mijn telefoon om ze weg te werken"

Tot een paar maanden geleden. Ik ging langst bij een paragnost en dat was zó bizar.. echt zó bizar. Ik vind het nog steeds een hele aparte dag als ik er aan terug denk. Maar zij heeft mij wel in laten zien hoe mooi ik eigenlijk ben en hoe onterecht het is dat ik niet van mezelf hou. Door haar ben ik wel van mezelf gaan houden. Misschien iets te veel, want ik ging alleen nog maar meer eten.

Ik vond het verschrikkelijk als mensen zeiden dat ze dik waren of bezig waren met een dieet, terwijl zij totaal niet dik waren. En ik besefte op den duur dat ook ik bij die ‘irritante’ mensen hoorde. Ik was óók niet dik, verre van zelfs. Ik was/ben misschien voller dan Yolanthe of Kim Feenstra, maar maakt mij dat minder mooi?

De mensen om mij heen houden van mij om hoe ik ben en dat is het aller belangrijkste toch? Als je van jezelf gaat houden en jezelf gaat accepteren, dan pas ga je in zien dat andere mensen dat ook doen. Het begint altijd bij jezelf.

Mensen zullen altijd commentaar op je hebben. Of je nou dik bent of dun, klein of lang. Alles wat jij doet, zal fout zijn. Wanneer je afvalt ben je te dun, wanneer je veel eet ben je ongezond.

Al met al wil ik gewoon zeggen dat of je nou 10, 20, 30 kilo afvalt of aankomt, je van jezelf moet gaan leren houden. Je bent mooi om hoe je bent en uiteindelijk is het innerlijk het belangrijkste.

 Ik ben ontzettend blij met mezelf, ook nu ik 10 kilo extra weeg en twee kleding maatjes voller ben en dat pakt niemand mij meer af.