Mavo kans klas

Op de basisschool moesten wij in groep 8 een cito toets maken, de citotoets zou bepalen welk niveau voor ons weggelegd was. Als niveau kreeg ik mavo (vmbo-t), maar ook kreeg je een niveau advies van je lerares. Zij gaf mij het advies vmbo-kader. Eén niveau lager dus.

Toen ik van de basisschool naar de middelbare school ging kwam ik terecht in een mavo KANS klas. Je had in deze klas de kans om te bewijzen of je mavo wel aan zou kunnen. Ik hoor het mezelf zo nog zeggen tegen mijn moeder: “Ik wil naar het Roncalli”. Dit is een school voor atheneum, havo en vmbo-t (mavo). “Nah, laten we dat maar even niet doen hè”, zei mijn moeder. Die kende mij natuurlijk al wat school betreft. Ik baalde hier van, want al mijn vrienden en vriendinnen gingen naar deze school en ik was weer te dom om te kunnen poepen, zo zag ik dat.

Ik besloot dus uiteindelijk om me in te schrijven op het Moller, een school waar ik alleen maar verhalen over hoorde dat je gepest zou worden, zou veranderen in een arrogante bitch die 2 pakjes sigaretten per dag op rookte en 30 keer per jaar geschorst zou worden vanwege je gedrag, bij wijze van dan hè.

Gelukkig kwam ik dus in de mavo kans klas, dit was een klein gebouw ergens ver weg van al die arrogante, pestende rokers. Ha ha, ja.. niet dus. De KANS had ik weggegooid. Vanaf dag één dat ik naar de middelbare school ging veranderde ik namelijk in een, best wel heftige, puber. Ik deed helemaal niets aan school en zakte dus aan het einde van het eerste jaar naar vmbo kader. De eerste weken baalde ik hier wel van, maar dat gevoel was al snel over. Ik ging toen dus wel naar het gebouw met de arrogante, pestende rokers. Dit viel achteraf trouwens echt reuze mee hoor. Ik kwam zelfs in het vierde leerjaar een meisje tegen van mijn basisschool klas, die zei: “Oh, ik dacht echt dat je super arrogant geworden was door die school, ik durfde eerst niet tegen je te praten.” Ja sorry hoor maar kap even. Maar zo werd die school dus wel gezien.   

Dit was mijn beste vriendin destijds, zij zorgde er voor dat mijn schooltijd leuk bleef. 

Ik maakte van school een grap 

Hoe dan ook, ik zag al snel weer het grappige aan school en zorgde er voor dat ik bij bepaalde lessen niet eens meer de les in mocht. Zo spraken we bijvoorbeeld met een aantal klasgenoten af dat we er voor gingen zorgen dat de een na de ander de les uitgestuurd zouden worden. En op een gegeven moment zaten we dus inderdaad met zo’n 8 man in de kantine, te wachten tot de les voorbij was. Stoer hè. Het grappige is wel dat mijn ouders tijdens ieder oudergesprek te horen kregen dat ik zo’n lief meisje was, een engeltje werd ik ook wel eens genoemd. Terwijl heel mijn ‘contactboekje’ (een boekje waar leraren positieve en negatieve opmerkingen in konden schrijven) vol stonden met dingen zoals “Elke schreeuwt door de klas en moet een week nablijven”, “Elke heeft een grote mond en moet de schoolregels 30 keer over schrijven”, “Elke is uit de les gestuurd vanwege gooien met dingen”, “Elke dit, Elke dat”. Mijn ouders waren dus echt niet gek. Ze zijn na de middelbare school ook nooit meer naar een oudergesprek van mij geweest.

Zo zorgde ik er dus voor dat ik leerjaar 3 en 4 in ging met vmbo basis. Lager kon eigenlijk niet, op één heel laag niveau na dan. In leerjaar 4 begon ik me wel te beseffen dat ik heel stom bezig was, maar ik kon er nu niet echt veel meer aan doen. Uiteindelijk heb ik mijn diploma vmbo basis behaald.

Gala in het vierde jaar samen met mijn beste vriendin die mij destijds enorm steunde in alles. 

Kappersopleiding

Toen ik naar het mbo ging moest ik dus beginnen op niveau 2, hier zijn een paar standaard opleidingen voor en had dus niet veel keuze. Toevallig vond ik het bezig zijn met haren wel heel leuk en besloot de kappersopleiding te volgen. Verschrikkelijk, best wel een donker jaar is dat voor mij geweest, als ik het zo mag noemen. Ik zat echt totaal niet op mijn plek. Ik vond de stages vervelend. Ja stageS, ik heb namelijk 3 verschillende stageplekken gehad in één jaar. Verder vond ik de school waar ik op zat verschrikkelijk en de theorie boeide me ook niet erg veel. Maar stoppen met mijn opleiding durfde ik niet. De opleiding kostte ontzettend veel geld en ik wist gewoon van te voren al dat mijn moeder dit niet oké ging vinden. Maar na een tijdje in een ontzettende dip gezeten te hebben besloot ik toch een gesprek aan te gaan met mijn mentor. Wat heel knap van mij was, want ik praatte echt nooit over dingen die mij dwars zaten. Zoals mijn tante ook wel eens gezegd heeft: “Ik weet niet goed hoe ik bij jou moet komen, jij hebt zo’n ontzettende grote muur om je heen staan”.

Het meeste zat ik er mee dat ik mijn moeder niet teleur wilde stellen, dat was ook het enige wat mij tegen hield. Ik was niet gelukkig op mijn opleiding, maar hoe ging ik dit vertellen tegen mijn moeder? Ik sprak al nooit mijn gevoelens uit naar haar, laat staan over dit.

Mijn mentor en ik besloten uiteindelijk dat mijn mentor naar mijn moeder zou bellen om te vertellen dat de opleiding niets voor mij was, dat ze merkte dat ik er niet op mijn plek zat. Een beetje gelogen, maar toch de waarheid.

Ik liep stage bij een elektricien

Na dat gesprek had de school waar ik op zat mij ingeschreven bij een soort cursus; ik moest twee weken lang stage lopen op een locatie die ZIJ uitzochten en waar ik verschillende beroepen zou zien. Weer kwam ik in een diep zwart gat terecht, wat was dat verschrikkelijk zeg. Ik krijg het al benauwd als ik er aan terug denk. Maar ja, ik had het zelf gedaan. Als ik gewoon mijn best gedaan had, dan had dit allemaal niet gehoeven. Ook hier heb ik weer verschillende dagen gedaan alsof ik ziek was en dus gespijbeld. Geen een beroep was iets voor mij. Gelukkig zag één man van mijn stagelocatie dit wel. Ik liep namelijk stage bij een elektricien. What the fuck.. (sorry voor mijn taalgebruik), maar echt what the fuck, hoe komen ze er bij. Deze man die liet mij dan ook vaak tijdens klusjes gewoon op de werkplek, waar ik gewoon op de computer mocht zitten en een dutje mocht doen wanneer ik dit nodig had, dankjewel meneer.  Je snapt dus wel dat de twee weken voorbij gingen alsof het een jaar duurde, maar na dat ‘jaar’ was ik blij dat het voorbij was. Ik wist in ieder geval was ik niét wilde, haha.

School was leuk

Na lang nadenken en een plan gemaakt te hebben, besloot ik naar een andere school te gaan en daar de opleiding “Helpende zorg en welzijn” te volgen, ook weer op niveau 2.

Huh.. school was leuk? Ik deed goed mijn best, ik haalde hoge cijfers en ik heb er zelfs voor gezorgd dat ik mijn diploma al na één jaar behaalde, terwijl de opleiding twee jaar duurt. Maar ja, dat kan ook niet anders. Als mavo in je zit en je gaat uiteindelijk een opleiding op niveau 2 doen, dat doe je dan met twee vingers in je neus.

Ik kwam er achter dat ik het enorm leuk vond om met kinderen te werken. Ik zag het licht weer en ik was er van overtuigd dat dit door de kinderen kwam. Zo heb ik er dus ook voor gekozen om de opleiding “pedagogisch medewerker” te gaan volgen. Dit is een vierjarige opleiding; eerst doe je drie jaar niveau 3, daarna nog één jaar niveau 4. Maar raad eens, ik ben meteen van niveau 2 naar niveau 4 gegaan en had dus al één jaar winst, ik hoefde dus de opleiding nog maar in drie jaar te doen. Maar ook hierin ben ik versneld en heb ik uiteindelijk mijn diploma in twee jaar weten te halen.

Natuurlijk heb ik soms echt wel spijt van het verleden, maar ik weet ook dat het totaal geen zin heeft om me hier nog langer mee bezig te houden. Ik mag trots zijn op hoe ik mezelf uit het donkere gat heb weten te trekken en wat voor een mooi eindresultaat dit me geleverd heeft. Ik heb bereikt wat ik wilde bereiken en werk met alle plezier en liefde, met een leuk team, op een kinderdagverblijf.

En nu mag ik eindelijk zeggen “Ik zie wel wat de toekomst me verder nog brengt”.